مجتبای هستی! حتی اگر شبیه‏ترین به رسول اللّه‏ نباشی، حتی اگر پای پیاده خویش را بیست و پنج بار در بیابان‏ها به طواف کعبه نبری، باز هم دست عطای بی‏منتهایی و امام حلم سر به فلکی که دشنام بیگانه را به لبخند، آغوش می‏گشاید و بر سفره کرامت می‏نشاند.
سرآغاز سلاله زهرا، خوش آمدی! تو فرزند علاقه دو عصمت بی‏پایانی؛ مظلوم مضاعف تاریخ که در پس نامش، سکوت و خون‏جگری نهفته است.
نامت، کبوتر سپیدی است که با شاخه‏ای از زیتون، به نظاره تاریخ ایستاده.
بر بلندای قرن‏های جبر و ستمگری، کاش بشر، با دست‏های صلح تو برای همیشه بیعت کنند.
به میهمانی لبخند علی علیه‏السلام و فاطمه علیهاالسلام برویم
رقیه ندیری
ماه به نیمه رسیده است، دارد باران شکوفه و لبخند می‏بارد و شهر، در زلال تبسم خداوند، نفس تازه می‏کند.
شهر، سال سوم هجری را نفس می‏کشد و بشارتی که از فقیرترین خانه تکثیر می‏شود کام‏ها را شیرین کرده است. علی و فاطمه علیهماالسلام ـ این دو روح کامل آفرینش ـ به نوزاد خویش می‏نگرند؛ به اولین ثمره پیوندشان، آن وقت، رو به خداوند می‏چرخند و به شکرانه این مولود، سر به سجده شکر می‏برند.
علی و فاطمه به نوزاد خویش می‏نگرند. به قداستی که باید به ارث برده باشد، می‏اندیشند و به صبری که باید با گوشت و خونش عجین شده باشد و در معصومیت‏اش غرق می‏شوند.