تا چشم کار می‏کرد بیابان بود و ریگ‏های تفتیده.
آفتاب چون همیشه هرم سوزانش را در دشت‏خاموش می‏پراکند و می‏گذشت. جزخدمتگزاری پاکدل، هیچ کس امام حسن(ع)، مسافر پیاده بیت‏الله، را همراهی نمی‏کرد.
راه دشوار بود و نفس‏گیر. هر گامی تاولی نو بر پای فرزند رسول خدا پدید می‏آورد وتورم دردناکش را فزونی می‏بخشید.
خدمتگر به گام‏های سرور سپیددستان نگریست و با خود اندیشید:
بی‏تردید درد پیکرش را فرا گرفته، ولی شوق خانه دوست وی را از پرداختن به خویش‏باز می‏دارد. پس در چهره پیشوای نیک فرجامان نگریست و گفت:
اگر بر چارپا بنشینید، از تاول و تورم رهایی می‏یابید.
سرور جوانان پردیس‏نشین فرمود:
هرگز چنین نمی‏کنم. چون به منزلگه دیگر رسیم، سیه‏چرده‏ای می‏یابی که روغن‏می‏فروشد، بی‏درنگ خریداری کن.
خدمتگر با دست‏به رو به رو اشاره کرد و گفت: پدر و مادرم فدایت‏باد. در مسیری‏که ما راه می‏سپاریم، کاروان سرایی که در آن دارو فروشند، یافت نمی‏شود.
امام سپیدبختان فرمود: اندکی مانده به منزلگاه.
با این سخن دیگربار خاموشی بر دشت تفتیده سایه افکند و کاروان کوچک سالارپاکدلان در مسیر معنوی حج‏به راهش ادامه داد. ساعتی دیگر، هنگامی که آثارمنزلگاه بعدی در دور دست نمایان شد، سیه‏چرده‏ای توجه خدمتگر را به خود جلب کرد.
راهبر پاک‏نهادان فرمود: هان، این همان مردی است که گفتم. از او روغن ستان وبهایش را، چنان که باید بپرداز.
خدمتگر شتابان سمت مرد دوید و دارو خواست. رهگذر پرسید: چنین روغنی برای که‏می‏خواهی؟
خدمتگر پاسخ داد: سرورم حسن بن‏علی(ع) مرد گفت: مرا نزد او ببر.
خدمتگر رهگذر را نزد امام روشن‏روانان برد. مرد دارو را به نزد فرزند رسول خداسپرد و گفت: پدر و مادرم فدایت‏باد! یکی از شیفتگان شمایم. در برابر آنچه عرضه‏می‏دارم، هرگز بهایی نمی‏ستانم و به چیزی جز دعای شما نمی‏اندیشم. وقتی پای ازخانه برون نهادم، همسرم واپسین ساعات بارداری را پشت‏سر می‏گذاشت; پروردگار رابخوانید تا پسری تندرست و دوستدار خاندان رسالت‏به من ارزانی دارد.
راهبر سپیدرویان فرمود: به خانه بازگرد، آفریدگار توانا پسری سالم و پیرو مابه تو بخشیده است.
مرد خدای را سپاس گفت، بی‏درنگ سمت‏خانه رهسپار شد. ولی به زودی بازگشت و سرورناموران گیتی را به سبب درستی گفتارش ستود.
به نوشته برخی از روایتگران آثار اهل بیت(ع) آن پسر سید اسماعیل بن‏محمد حمیری‏بود که بعدها در شمار ستایشگران بلندآوازه خاندان عصمت جای گرفت.